Վիկտոր Համբարձումյանի հետ միաժամանակ Տիեզերքին ուղղված հայկական մտքի մյուս հզոր լուսարձակը հռչակավոր աստղաֆիզիկ, Տիեզերական հետազոտությունների հայկական կենտրոնի ղեկավար ԳՐԻԳՈՐ ԳՈՒՐԶԱԴՅԱՆՆ էր:

ՌԴ նախագահ Պուտինը մեկնեց Ադրբեջան և այնտեղ «»սիրախաղ ունեցավ Ալիևի հետ, խոնարհվեց Հեյդարի և շեհիդների արձանների առաջ, խոսեց ռուս-ադրբեջանական դաշնակցային հարաբերությունների մասին՝ չմոռանալով շեշտել Հայաստանի հետ իր բարեկամությունը։

Վլադիմիր Պուտինի այցն Ադրբեջան պատմական իրադարձություն էր, քանի որ այն նշանավորեց Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի գլխավոր դաշնակցի փոփոխությունը։ Ավելի քան 30 տարի Հայաստանն այդպիսի դաշնակից էր, բայց հիմա որոշել է անցնել Արևմուտքի կողմը՝ ներառյալ Ֆրանսիան, ԵՄ-ը և ԱՄՆ-ը...

Երբ Լավրովը խոսում է եռակողմ հայտարարության 9-րդ կետի մասին, հետաքրքիր է, իսկ մյուս կետերը հիշո՞ւմ է։ Օրինակ, պարոն Լավրովը հիշո՞ւմ է, որ պետք է գոյություն ունենար Լաչինի միջանցք, որը պետք է ՀՀ-ն կապեր ԼՂ-ի հետ...

Որևէ պրոցեսի, երևույթի, իրադարձության վերջը կանխատեսելու համար, լինի դա մեծ նախագիծ, պետական ծրագիր, թե պատերազմ, պետք է առաջին հերթին սկսել դրա նպատակներից ու իրականացման համար անհրաժեշտ ռեսուրսներից։

Եթե ես ուզենայի թշնամու լավ զինված խմբավորմանը հանել իր երկարաժամկետ պաշտպանական բնագծից, ավելի հետաքրքիր բան չէի կարող մտածել, քան թույլ տալ, որ «ճեղքի» իմ պաշտպանական բնագիծը...

2018-ի իշխանափոխությունից հետո Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմակիցներն ամենաշատն էին օգտագործում ինքնիշխանություն, սուբյեկտայնություն բառերը։ Արցախի հարցի հետ կապված Փաշինյանը, վարչապետի աթոռին հայտնվելու հաջորդ օրվանից, վարեց կատաստրոֆիկ քաղաքականություն՝ մայիսի 9-ին Ստեփանակերտում հայտարարելով, որ չի բանակցելու, քանզի չի ներկայացնում արցախցիներին։ Դա նվեր էր Ալիևին...

Կիրանցից տեղեկացա, որ գյուղի 11 ընտանիք, որոնց հարազատները զոհվել են հայրենիքի տարածքները պաշտպանելու ժամանակ, հրաժարվել են սահմանազատման անվան տակ, միակողմանի , ապօրինի կերպով Ադրբեջանին հանձնված, կադաստրի վկայականներով իրենց պատկանող հողի, գույքի համար պետբյուջեից փոխհատուցում ստանալ։

Կեսգիշերի կողմերը, երբ տապն արդեն թողել ա, ու թեթև քամի ա բարձրանում, երբ Նեսոյի քարաբաղնիսից մի կերպ փրկված քաղաքը վերջապես շունչ ա քաշում, ես նստում եմ իմ կախովի բալկոնում՝ սուրճը ձեռիս, ու կանչում եմ քամիներին։ Լսում են, գալիս են, սկսում են շոյել, համբուրել, մազերիս հետ խաղալ, հաճոյանալ, իսկ ես կում-կում սուրճս եմ խմում ու վայելում նրանց սիրախաղը։ Մեկ էլ, որ ներքևում՝ ծառի վրա, ծղրիդը չի սկսում ճռճռալ՝ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․ աչքերս իրան-իրան սկսում են փակվել, ու ոչինչ չի օգնում՝ ո՛չ սուրճը, ո՛չ ծխելը, ո՛չ մտքերը․․․ ճըռռ հա ճըռռ, ճըռռ հա ճըռռ․․․

Մեր մանկության Երևանում գրեթե ամեն բակում, գոնե ամեն թաղում մի խելապակաս լինում էր: Շատերը այդ խելապակասներին կանչում-խոսեցնում, երգացնում ու կայֆ էին բռնում վրեքը: «Լավ բան չեն անում, դուք չանեք»,- ասում էին մեր մեծերն ու ծնողները: Կայֆ բռնողներին էլ երբեմն ամոթանք տվողներ կային: